Routing statyczny to proces ręcznego konfigurowania tras w sieci komputerowej, które określają, jak pakiety danych mają przemieszczać się z jednego punktu do drugiego. W przeciwieństwie do routingu dynamicznego, który automatycznie aktualizuje i optymalizuje trasy, routing statyczny wymaga od administratora sieci ręcznego ustawienia tras w tablicach routingu.
• Definicja: Routing statyczny to metoda, w której administrator sieci ręcznie wprowadza trasy, które są następnie wykorzystywane przez urządzenia sieciowe (np. routery) do kierowania ruchem danych.
• Zalety:
• Prosta konfiguracja, jeśli sieć jest mała i mało dynamiczna.
• Kontrola nad trasami i większa przewidywalność ruchu.
• Wydajność, ponieważ brak potrzeby obliczania tras w czasie rzeczywistym (jak w przypadku routingu dynamicznego).
• Wady:
• Wymaga ręcznego zarządzania trasami, co może być trudne w większych sieciach.
• Trasy nie są automatycznie dostosowywane do zmian w sieci (np. awarie urządzeń), co może prowadzić do przerw w połączeniu.
2. Tablica routingu
Tablica routingu jest podstawowym elementem, w którym router przechowuje informacje o trasach, zarówno statycznych, jak i dynamicznych. W przypadku routingu statycznego, administrator sieci ręcznie dodaje do tej tablicy trasy, które router wykorzystuje do kierowania ruchem.
• Struktura tablicy routingu:
• Adres docelowy: Określa adres sieci, do której ma trafić pakiet.
• Maska podsieci: Określa zakres adresów IP w danej sieci.
• Brama (Next Hop): Określa adres IP następnego routera, do którego pakiet ma być skierowany.
• Interfejs wyjściowy: Określa interfejs, przez który pakiet powinien być wysyłany.
• Metryka: Określa “koszt” danej trasy (choć w przypadku routingu statycznego zazwyczaj jest to wartość domyślna, np. 0).
3. Tworzenie i konfigurowanie tras statycznych
Aby dodać trasę statyczną do routera, należy przejść do odpowiedniej sekcji konfiguracji urządzenia (np. poprzez interfejs CLI routera) i wprowadzić odpowiednie komendy.
3.1. Składnia komendy dla routingu statycznego
Składnia komendy do dodania statycznej trasy zależy od urządzenia i systemu operacyjnego, ale ogólnie przyjęty format wygląda następująco:
ip route [adres docelowy] [maska podsieci] [adres bramy] [interfejs]
• Adres docelowy: Adres sieci, do której mają trafić pakiety.
• Maska podsieci: Maska, która określa zakres adresów.
• Adres bramy: Adres IP routera, przez który ma przejść ruch.
• Interfejs: Interfejs fizyczny lub wirtualny routera (np. eth0, wlan0).
Przykład:
Aby dodać trasę statyczną kierującą pakiety do sieci 192.168.2.0/24 przez router o adresie IP 192.168.1.1, na interfejsie eth0, komenda będzie wyglądać następująco:
ip route 192.168.2.0 255.255.255.0 192.168.1.1
3.2. Konfiguracja tras statycznych w różnych urządzeniach
• Router Cisco (IOS):
Komenda do dodania trasy statycznej w systemie Cisco IOS:
ip route [adres docelowy] [maska podsieci] [adres bramy]
• Router Linux:
Na routerach opartych na Linuksie (np. Ubuntu, Debian) komenda jest podobna:
ip route add [adres docelowy] via [adres bramy] dev [interfejs]
Przykład:
ip route add 192.168.2.0/24 via 192.168.1.1 dev eth0
• Router MikroTik (RouterOS):
W MikroTik RouterOS proces konfiguracji jest również prosty:
/ip route add dst-address=[adres docelowy] gateway=[adres bramy]
Przykład:
/ip route add dst-address=192.168.2.0/24 gateway=192.168.1.1
4. Zastosowanie routingu statycznego
Routing statyczny jest najczęściej wykorzystywany w małych sieciach, w których zmiany w topologii są rzadkie, lub tam, gdzie administrator chce mieć pełną kontrolę nad trasami. Typowe zastosowania to:
• Łączenie różnych sieci: W przypadku małych firm, które mają wiele sieci (np. różne działy w firmie), routing statyczny umożliwia połączenie tych sieci w jedną spójną infrastrukturę.
• Zabezpieczenia: Możliwość ręcznego ustawiania tras pozwala na bardziej szczegółową kontrolę nad ruchem danych w sieci.
• Kiedy sieć jest stabilna: W sieciach, które nie doświadczają częstych zmian w topologii, routing statyczny może być wygodnym rozwiązaniem.
5. Zalety i wady routingu statycznego
5.1. Zalety:
• Prosta konfiguracja: Wymaga jedynie podstawowej znajomości sieci i adresacji IP.
• Wydajność: Nie obciąża routerów dodatkowymi obliczeniami związanymi z aktualizowaniem tras (jak w przypadku routingu dynamicznego).
• Bezpieczeństwo: Daje pełną kontrolę nad tym, jak dane są przesyłane przez sieć, eliminując nieprzewidywalność routingu dynamicznego.
5.2. Wady:
• Brak elastyczności: W przypadku zmiany topologii sieci lub awarii routerów, administrator musi ręcznie aktualizować trasy.
• Skalowalność: W dużych sieciach ręczne zarządzanie trasami może być czasochłonne i podatne na błędy.
• Zarządzanie: W miarę rozwoju sieci, zarządzanie trasami staje się coraz bardziej skomplikowane.
6. Przykład zastosowania routingu statycznego
Załóżmy, że mamy dwie sieci:
• Sieć 1: 192.168.1.0/24 (z routerem o adresie 192.168.1.1)
• Sieć 2: 192.168.2.0/24 (z routerem o adresie 192.168.2.1)
Aby umożliwić komunikację między tymi sieciami, na routerze w sieci 192.168.1.0/24 dodajemy trasę statyczną do sieci 192.168.2.0/24, kierując ruch do routera w tej sieci (192.168.2.1):
ip route 192.168.2.0 255.255.255.0 192.168.1.1
Na routerze w sieci 192.168.2.0/24 dodajemy trasę do sieci 192.168.1.0/24, kierując ruch do routera w tej sieci (192.168.1.1):
ip route 192.168.1.0 255.255.255.0 192.168.2.1
Dzięki tym trasom, urządzenia w obu sieciach mogą komunikować się ze sobą.